Ο ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ (Δημοτικό Τραγούδι της Ίμβρου)

Ο Κωνσταντίνος ο μικρός, ο μικροπανδρεμμένος
το Μάη αμπέλι φύτευε, το Μάη γυναίκα πήρε,
το Μάη τον ήρθε μήνυμα, να πάγη στο σεφέρι.
- Μάννα μου, την καλούδα μου καλά να την φυλάγης.
Μήλο να τρώγη το πωρνό, ρόδι το μεσημέρι
Στου ήλιου το βασίλεμα να τρώγη περιστέρι.
Ακόμη δεν εξήβγηκε κάνεν δυο μίλλια αλάργα
κ’ εις τη σκαρή την έβαλε, κι’ ανδρίκια την ξουρίζη.
Τη δίνει πέντε πρόβατα και δέκα πέντε γίδια,
τη δίνει και μισό ψωμί, και δεκοχτώ κρομμύδια
τρίγια σκυλιά λαγωνικά κι’ αργυρομανικάτα.
- Αν δεν τα πας στα εκατό, και αν δε τα πας στα χίλια
και τα σκυλιά λαγωνικά να πας στα εβδομήντα,
στον κάμπο να μη κατηβής νερό και τα ποτίσης.
Αν ήθελεν η μοίρα της και η καλή της τύχη,
τα πήγε κ’ εις τα εκατό, τα πήγε κ’ εις τα χίλια
και τα σκυλιά λαγωνικά τα πήγε στα βδομήντα.
Στον κάμπο τα κατέβασε νερό να τα ποτίση.
Κι’ ο Κωσταντίνος έρχεται από βαρύ ταξείδι.
- Φύλακ’, ανάουρε νερό να πιουν τα διψασμένα,
να πιω κ’ εγώ κι’ ο μαύρος μου και τα λαγωνικά μου.
Σαράντα στάμνες έσυρε και δεν αναντρανίζει,,
τα δάκρυα την παίρνουνε και στειρεμμό δεν έχουν.
- Φύλακα, το σταμνί είν’ βαρύ, γιά το νερό λυπάσια;
Και κείνη αποκρίθηκε με το καϋμέν’ αχείλι.
- Μήτε η στάμνα μου βαρειά, μήδε νερό λυπούμαι,
μόν’ άνδρα έχω σεφερλή, λείπει δώδεκα χρόνια.
- Ποιανού ένι τα πρόβατα, ποιανού ένι τα γίδια,
ποιανού ένι κι’ ο πιστικός που στέκει και τα φ’λάγει;
- Του Κωσταντή ’ν’ τα πρόβατα, του Κωσταντή ’ν’ τα γίδια,
του Κωσταντή και τα σκυλιά τ’ αργυρομανικάτα,
του Κωσταντή κι’ ο πιστικός που στέκει και τα φ’λάγει.
Και τότε την εγνώρισε πως ένι η καλή του.
Στον μαύρο την ανέβασε, στο σπίτι την εκρύβγει.
Την μάννα του ερώτησε – Μάννα πού ’ν’ η καλή μου;
- Στην γειτονιά εδιάβηκε, τώρα θέλει να έρτη.
- Μάννα πού ’ν’ η καλούδα μου, πού ’νε οι οφθαλμοί μου;
- Κείνη γυιέ μου απόθανε. – Δείξε μου το μνημόρι.
- Κείνο γυιέ μου χορτάριασε και πλειο δεν φανερώνει.


Πηγή: Μανόλης Ανδρόνικος: "Μελέτη δημοτικών τινών ασμάτων της Ίμβρου", Λεύκωμα της νήσου Ίμβρου, εν Αθήναις: 101-102.

ΤΟ ΦΡΑΓΚΟΠΗΔΗΜΑ (Λαϊκή Ιστορία της Ίμβρου)

Τον Μεσαίωνα, η Ίμβρος τράβηξε πολλά από τις επιδρομές των πειρατών.

Μια μέρα πειρατικά καράβια πλησίαζαν το λιμάνι του Κάστρου. Οι κάτοικοι πήραν όσα υπάρχοντα μπορούσαν μαζί τους και κρύφτηκαν στα βουνά. Οι πειρατές (Φράγκοι) έκλεψαν και έσπασαν τα πάντα. Ούτε τα ζώα δεν γλύτωσαν. Τ έσφαξαν και τα έτρωγαν για τρες ημέρες. Οι Ίμβριοι έβλεπαν το πλιάτσικο και παρακαλούσαν τον Θεό να τους βοηθήσει. Μετά τις τρεις ημέρες τα περισσότερα καράβια έφυγαν, αλλά ένα έμεινε στο λιμάνι. Ένας ξένος φιλάργυρος, πήγε στον καπετάνιο και του είπε, ότι ξέρει που έκρυψαν τους θυσαυρούς τους οι Ίμβριοι κι ότι αν του έβγαζαν μερίδιο θα τους βοηθούσε. Ο καπετάνιος συμφώνησε και η συμφωνία τους έλεγε να ξανυχτούν στην θάλασσα και τα μεσάνυχτα να γυρίσουν και θα τους περίμενε ο ίδιος να τους οδηγήσει στο μοναστήρι του Άη Δημήτρη όπου είχαν κρύψει ότι θυσαυρό είχαν.

Έτσι κι έγινε. Τα μεσάνυχτα γύρισαν οι πειρατές, αλλά αντί για τον ρουφιάνο, βρήκαν έναν χαμογελαστό σεβάσμιο γέροντα μ'ένα λαδοφάναρο. Ο γέρος τους είπε ότι ο ρουφιάνος είχε πάει στο μοναστήρι για να πλανέψει τους φύλακες. Τους είπε να τον ακολουθήσουν ένας - ένας στη σειρά γιατί το μονοπάτι ήταν στενό και λόγω του σκοταδιού εύκολα θα γλύστραγε καποιος στα βράχια. Έφτασαν σ'ένα ύψωμα όπου το μονοπάτι είχε ένα άνοιγμα και ο γέρος τους είπε ότι έπρεπε να πηδήξουν απέναντι γιατί το μονοπάτι τελείωνε. Τους είπε να μην φοβούνται γιατί το άνοιγμα είναι στενό και με μια δρασκελιά ο γέρος πέρασε απέναντι. Τον ακολούθησαν οι Φράγκοι και ένας- ένας μέχρι τον τελευταίο έπεσαν μέσα στο άνοιγμα το οποίο ήταν ένα φαράγγι 5 μέτρα φαρδύ και 20 μέτρα βαθύ και σκοτόθηκαν όλοι. Ο γέροντας πήγε στο μοναστήρι, τους είπε τι έγινε, να μην ανυσηχούν κι ότι θα βρουν τον προδότη νεκρό σ'ένα μικρό όρμο. Όταν τελείωσε τα λόγια του ο γέροντας, οι Ίμβριοι είδαν με έκπληξη ότι ο γέροντας μεταμορφώθηκε στον Άη Δημήτρη. Έπεσαν στα πόδια του να τον προσκυνήσουν αλλά ο Άγιος εξαφανίστηκε. Από τότε η περιοχή αυτή λέγεται Φραγκοπηδημα και το πανηγύρι που γίνεται στο μοναστήρι στην γιορτή του Αγίου Δημητρίου ονομάζεται Φραγκοπανάγυρο.

Πηγή: kokkinakis service

ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΜΒΡΟ (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ)

«Ίμβρος παιπαλόεσσα
το νησί του Ερμού, τ’ ουρανού και των δακρύων»


Από τις εκδόσεις «Ενδοχώρα» endohora@yahoo.gr
κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του
συγγραφέα-λαογράφου
Γιώργου Λεκάκη www.lekakis.com.

Πρόκειται για μια πολυτελή έγχρωμη έκδοση,
176 σελ. μεγάλου σχήματος, με πολλές φωτογραφίες, παλαιότερες (ασπρόμαυρες) και νεώτερες της νήσου!

Το βιβλίο προλογίζουν ο πρόεδρος Συλλόγου Ιμβρίων (Αθηνών), δικηγόρος κ. Πάρις Ασανάκης, ο οποίος σημειώνει «η μέχρι τώρα εμπειρία μας λέει ότι σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια αναδείξεως της Ίμβρου έχουν να επιδείξουν μη Ίμβριοι, επώνυμοι ή ανώνυμοι – σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και μη Έλληνες - και ιδίως εκείνοι που ήρθαν, είτε από παιχνίδια της μοίρας, είτε από συνειδητή επιλογή, σε επαφή με τους Ιμβρίους και την Ίμβρο. Ένας από αυτούς είναι και ο Γιώργος Λεκάκης, τακτικός επισκέπτης και ένθερμος φίλος της Ίμβρου. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, προϊόν πολυετούς ερευνητικής εργασίας, γραμμένο με μεράκι και διανθισμένο από την τριβή του με τον τόπο και τους ανθρώπους του, αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο ιστορικής τεκμηρίωσης, ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για μια γωνιά του ελληνισμού, άγνωστη εν πολλοίς στο ευρύ κοινό, που εξακολουθεί, πέρα από κάθε προσδοκία ένθεν κακείθεν, να υπομένει, να επιμένει και να ελπίζει. Αποτελεί συνάμα έναν “ψαγμένο” οδηγό περιήγησης στην ανεξερεύνητη Ίμβρο. Ελπίζουμε να αναγκασθεί να εκδώσει την “Ίμβρο Παιπαλόεσσα - το ιερό νησί του Ερμού, του ουρανού και των δακρύων”, αλλά και της ελπίδας, πολλές ακόμη φορές, ώστε να ανταπεξέλθει στη ζήτηση, να συμπεριλάβει τις νεότερες εξελίξεις που αναμένουμε και να εμπλουτίσει την πρώτη αυτή έκδοση με περισσότερες γνώσεις που θα εξακολουθεί να αποκτά για την Ίμβρο και τους Ιμβρίους».

Και ο αρχιμανδρίτης και δρ. βυζαντινολογίας Παντελεήμων Τσορμπατζόγλου, ο οποίος γράφει, μεταξύ άλλων «το “εμείς εκεί στην πατρίδα”, μας το κάνει ο Γιώργος Λεκάκης με το βιβλίο αυτό να λέμε “εμείς εδώ στην Ίμβρο”. Μας προσφέρει μια αναψυχή στις πληγωμένες αναμνήσεις και μια παρηγοριά στα βάσανά μας... Ξέρεις τι θα πει να ’σαι ξένος στον τόπο σου; Ξέρεις τι θα πει να μην έχεις θέα στο μέλλον; Ξέρεις τι θα πει να ’σαι αγιάτρευτο θύμα μιας άλλης πατρίδας; Αλλά, “εμείς εδώ στην πα­τρίδα, στην Ίμβρο”, ελπίζουμε, καρτερούμε και πορευόμαστε, ή κατά πως προ­στάζει ο ποιητής...…βάδιζε, βάδιζε, λοιπόν ψηλώνοντας το μέτωπο σου... / Οι αιώ­νες είναι παιδιά που σαρώνονται, μη το ξεχνάς. / Εσύ είσαι άντρας! Κι οι Ίμβριοι είναι, το έδειξαν και το δείχνουν!».

Στα κεφάλαια του βιβλίου, διαβάζουμε, μεταξύ άλλων: Την ετυμολογία, την συγκοινωνία (οδικός,θαλάσσιος και εναέριος τρόπος πρόσβασης στο νησί), την έκταση και τον πληθυσμό, την γεωμορφολογία, το κλίμα της νήσου. Επίσης, την ιστορία της, με ειδικά κεφάλαια για την νομισματοκοπία, τον Ίμβριο ιστορικό Κριτόβουλο, την Ίμβρο κατά τον Piri Reis, την «Κατάσταση Goeben», τα δημευμένα ως μαζμπούτ, τον δεκάλογο των Ελλήνων της Τουρκίας, τα δημευμένα ως καγιούμ, τις απαλλοτριώσεις, κ.ά. Και τα άρθρα «Το πραγματικό πρόβλημα είναι η τουρκοποίηση – ο Θεός να φυλάει», του Τ. Μπαράν στην εφημ. “Vatan”. Το άρθρο «Το συμβούλιο της Ευρώπης καλεί την Τουρκία να λάβει μέτρα για την προστασία της ελληνικής μειονότητος σε Ίμβρο και Τένεδο» του Γ. Λεκάκη στην εφημ. «Ελευθερία» του Λονδίνου. Και το άρθρο «Άρατε πύλας» του Ν. Γκότση, από το περιοδικό «Ενδοχώρα».

Το βιβλίο συνεχίζει με τους επιφανείς Ιμβρίους, και την λαογραφία της νήσου, με ειδικά κεφάλαια για την Λαμπρή και το γεμιστό αρνί, την κουζίνα, την μπουγάδα και τον θάνατο στην Ίμβρο. Συνεχίζει με τον πλούτο (και την πανίδα και την χλωρίδα). Και ακολουθεί το κεφάλαιο των εντυπώσεων των περιηγητών: Του Ιωάννη Ευγενικού του νεώτερου («Το ομορφότερο απ’ όλα τα νησιά του Αιγαίου»!), του Κυριάκου του εξ Αγκώνος («Τείχη που ξεχωρίζουν για την ποιότητα της αρχιτε­κτονικής τους»), του Όλ. Ντάππερ («Νησί σκεπασμένο με δένδρα και δάση και κυρίως μ’ ένα είδος αγριοαχλαδιάς»), του Τζ. Γουέλερ («Νησί με πολ­λές πηγές με έξοχο νερό»), του Τζ. Μόντακ («Οι κάτοικοι του νησιού είναι όλοι Έλληνες»), του Σ. Γκουφιέ («Η ανάμνηση αυτών των ευχάριστων τόπων θα ακο­λουθεί τον ταξειδιώτη παντού, όπου κι αν τον φέρει η μοίρα του»), του Ζ. Μπ. Ντέππινγκ («Η Ίμβρος στην αρχαιότητα ήταν πολύ πιο σημαντική»), του Α. Συνβέτ («Πολύ γοητευτική»), του Αλ. Κόνζε («Μια επίζηλη θέση για τα ελληνικά κράτη, που βα­σίζονταν στην θαλάσσια δύναμη τους») και του Κ. Φρίντριχ («Παραδεισια­κά, ωραία φαίνονται τα νερά»).

Και ακολουθεί η περιήγησις, κατά τον τρόπο του Γ. Λεκάκη: Πρώτα τα ελληνικά χωριά και τοπωνύμια της Ίμβρου: Παναγιά (Gokceada ή Imroz), Άγιοι Θεόδωροι (Zeytinli - το πανόραμα της Παναγιάς), Άγ. Ευλάμπιος, Άγ. Κήρυκος (Kuzu Limani), Αγρίδια (η αετοφωλιά της Ίμβρου - Tepekoy), Αλυκή (Tuzla), Αρασιά, Αρίδα, Γλυκύ (Eski Bademli), Κασκαβάλια, Κάστρο (Kalekoy - το μόνο παραθαλάσσιο χωριό), Κόκκινα, Μάρμαρος, Πύργος (Yuvali), Ροξάδο (όπου έγινε η δοκιμή για το αρχαίο φράγμα του Μαραθώνος), και το Σχοινούδι (Derekoy - η σπονδυλική στήλη της Ίμβρου). Ακολουθεί μια χριστιανική περιήγησις με μνεία στην Παναγιά την Ιμβριώτισσα (τώρα στην Σαλαμίνα Πειραιώς). Στο δεύτερο μέρος της περιηγήσεως, τα μη ελληνικά χωριά της Ίμβρου: Έσελεκ (Eselek), Ουγουρλού (Ugurlu), Σαχίν-Καγιά (Sahinkaya), Σιρίν-Κιοϊ (Sirinkoy). Τέλος, τα νησιά γύρω από την Ίμβρο. Και ο Κανονισμός της κοινότητος Σχοινουδίου (Ίμβρου)!

Ακολουθούν τα άρθρα «Απόδραση… στην Ίμβρο. Μουσικοχορευτικό συγκρότημα Νάουσα Πάρου: Το πρώτο ελληνικό χορευτικό συγκρότημα στο μαρτυρικό νησί» και το «Οι πρώτοι Έλληνες πρόσκοποι στην Ίμβρο».

Το βιβλίο κλείνει με την βιβλιογραφία της Ίμβρου, με ιδιαίτερα κεφάλαια για την αρθρογραφία για το νησί, τις διημερίδες, τα συμπόσια και τα συνέδρια, που έγιναν γι’ αυτό και τις περιοδικές εκδόσεις, που εκδόθηκαν είτε στο νησί, είτε από Ιμβρίους για το νησί τους!

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε

a.. στην πόλη των Αθηνών (κεντρική διάθεση: Χαρ. Τρικούπη 24, εντός στοάς, τηλ. 210-64.40.021),
b.. στην Θεσσαλονίκη (endohora@yahoo.grΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. , τηλ. 6977.462.806),
c.. στην Αλεξανδρούπολη (Νικηταρά 23, ΤΚ 68100 Αλεξανδρούπολη, τηλ. και τηλεομοιότυπο 25510-32.423)
d.. και σε επιλεγμένα καλά βιβλιοπωλεία

ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΜΒΡΙΑΚΟΥ ΙΔΙΩΜΑΤΟΣ

1. ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η γλώσσα , που εκτός από το τελειότερο όργανο επικοινωνίας, είναι και φορέας της παράδοσής μας, στοιχείο αναπόσπαστο της εθνικής μας παράδοσης, είναι δυνατό να συρρικνωθεί ή ακόμα και να πεθάνει. Υπάρχουν δύο είδη γλωσσικού θανάτου: ο απότομος, σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, γενοκτονίας και απότομης εξαφάνισης των ομιλητών της γλώσσας και ο σταδιακός που μας ενδιαφέρει καθώς βρίσκει εφαρμογή στην περίπτωση του Ιμβριακού Ιδιώματος. Οι γλωσσικές μορφές που πλήττονται και κινδυνεύουν περισσότερο από τον σταδιακό γλωσσικό θάνατο είναι κυρίως οι μειονοτικές γλώσσες καθώς και οι γλωσσικές διάλεκτοι – ιδιώματα , γλώσσες δηλ. που θεωρούνται, εντελώς λανθασμένα, ως κατώτερες σε σύγκριση με τις επίσημες – καθιερωμένες (standards) γλώσσες.


2. ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ ( Συρρίκνωση του Ιμβριακού Ιδιώματος )
Η Ιμβριακή λαλιά, για διάφορους εξωγλωσσικούς (πολιτικούς, κοινωνικούς, κ.λπ.) λόγους, συγκεντρώνει στοιχεία και των δύο παραπάνω κατηγοριών, ανήκει δηλ. τόσο στις μειονοτικές γλώσσες όσο και στα νεοελληνικά ιδιώματα , με συνέπεια να κινδυνεύει με διαφορετικούς συγχρόνως τρόπους:

Α. ΤΟ ΙΜΒΡΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΩΣ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Αναλόγως της χώρας στην οποία εγκαταστάθηκαν οι Ίμβριοι (εκτός Ελλάδος) και της επίσημης γλώσσας αυτής μπορούμε να διακρίνουμε δύο περαιτέρω υποκατηγορίες:
(i) Ίμβριοι που παρέμειναν στην Ίμβρο,
(ii) Ίμβριοι μετανάστες του εξωτερικού.
Οι Ίμβριοι που βρέθηκαν σε χώρες με ξένη επίσημη γλώσσα (Τουρκική, Αγγλική, Γαλλική, Γερμανική, κ.λπ.), η οποία είχε καθιερωθεί και χρησιμοποιείτο από το επίσημο κράτος (διοίκηση, εκπαίδευση, ΜΜΕ, κ.λπ.) ήρθαν αντιμέτωποι με σημαντικά προβλήματα επικοινωνίας και επιβίωσης. Για να αντιμετωπίσουν αυτά αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων να μάθουν και να χρησιμοποιούν την επίσημη γλώσσα του κράτους, να γίνουν δηλ. δίγλωσσοι , παραμελώντας συγχρόνως το μητρικό τους (ιμβριακό) ιδίωμα, το οποίο χρησιμοποιούσαν μόνον κατά την μεταξύ τους επικοινωνία.
Σε αυτό εξάλλου συνέβαλε, σε ό,τι αφορά τους μετανάστες του εξωτερικού, και η επαφή τους με άλλους Έλληνες που προερχόταν από διάφορα μέρη της Ελλάδος. Η επαφή αυτή είχε ως αποτέλεσμα την σιωπηλή υιοθέτηση εκ μέρους όλων και την επικοινωνία τους στην Νεοελληνική Κοινή, με κάποια απλώς διαλεκτική προφορά και ορισμένες παρεισφρήσεις από το εκάστοτε ιδίωμα.
Τέλος σήμερα, η νεότερη γενιά των Ιμβρίων του εξωτερικού έχει απομακρυνθεί, όπως ήταν αναμενόμενο, ακόμα περισσότερο από την ιμβριακή λαλιά, καθώς η επικοινωνία μεταξύ τους γίνεται σε μια μορφή γλώσσας που προσεγγίζει περισσότερο την Νεοελληνική Κοινή ανάμεικτη με στοιχεία του Ιμβριακού Ιδιώματος και της ξένης γλώσσας.

Β. ΤΟ ΙΜΒΡΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΩΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Οι Ίμβριοι που εγκαταστάθηκαν στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας, ήρθαν αντιμέτωποι με μια διαφορετική γλωσσική κατάσταση: έπρεπε να υπομείνουν τον άτυπο γλωσσικό ρατσισμό και τις γλωσσικές προκαταλήψεις των υπολοίπων Ελλήνων, οι οποίοι, ως ομιλητές της επίσημα καθιερωμένης νεοελληνικής γλώσσας, στιγμάτιζαν και αντιμετώπιζαν υποτιμητικά κάθε είδους γλωσσική παρέκκλιση και επομένως και κάθε διαλεκτικό ομιλητή (στον σχολικό, εργασιακό και ευρύτερα κοινωνικό χώρο).
Επίσης, το γεγονός ότι το Ιμβρικό Ιδίωμα – όπως όλα τα νεοελληνικά ιδιώματα, εκτός από την Κρητική και την Κυπριακή διάλεκτο – δεν διαθέτει γραπτή μορφή και φυσικά δεν διδάσκεται στο σχολείο, είχε σαν συνέπεια να θεωρηθεί αυθαίρετα – ακόμα και από τους ίδιους τους Ίμβρίους –, με κριτήρια εξωγλωσσικά, αντιεπιστημονικά , ως μια κατώτερη γλωσσική μορφή που έπρεπε να απαλειφθεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Ίμβριοι, όχι μόνο να υιοθετήσουν την επίσημη νεοελληνική γλώσσα (πράγμα φυσικό και απαραίτητο), να γίνουν δηλ. δι-διαλεκτικοί , αλλά και να «ξεχάσουν» την μητρική τους ντοπιολαλιά κατά το δυνατόν, και αν κάτι τέτοιο δεν ήταν εύκολο να γίνει, προσπάθησαν να την περιορίσουν μέσα στο σπίτι, μιλώντας «ιμβριώτικα» μόνο με τους δικούς τους ή με άλλους Ιμβρίους και μάλιστα αποφεύγοντας συνήθως να χρησιμοποιούν το ιδίωμα μπροστά στα παιδιά τους, προκειμένου τα τελευταία να μάθουν να μιλάνε «σωστά» (!) και να μην στιγματιστούν και τα ίδια γλωσσικά και κατ’ επέκταση και κοινωνικά.
Τέλος σήμερα, η νεότερη γενιά των Ιμβρίων που ζουν στην Ελλάδα, αγνοώντας παντελώς το Ιμβριακό Ιδίωμα, χρησιμοποιεί την Νεοελληνική Κοινή χωρίς κανένα απολύτως ιμβριακό, ιδιωματικό στοιχείο.


3 ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Εντελώς πρόχειρα και σχηματικά προσπαθήσαμε να καταδείξουμε εν συντομία τους κυριότερους λόγους που οδήγησαν – και οδηγούν – το Ιμβριακό Ιδίωμα σε συρρίκνωση αλλά και τον τεράστιο – και δυστυχώς, όπως φαίνεται, αναπόφευκτο – κίνδυνο πλήρους εξαφάνισής του. Αξιοσημείωτο δε είναι ότι, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, η επίσημη νεοελληνική γλώσσα συνετέλεσε ίσως αποφασιστικότερα στην βαθμιαία λήθη και συρρίκνωση του ιδιώματος αυτού σε σύγκριση με τις ξένες γλώσσες των χωρών όπου εγκαταστάθηκαν οι Ίμβριοι. Ωστόσο, ιδιαίτερα χρήσιμη και ενδιαφέρουσα θα ήταν, αν μπορούσε να γίνει, μια συγκριτική γλωσσική μελέτη σχετικά με τον βαθμό διατήρησης ή υποχώρησης αντίστοιχα του Ιμβρικού Ιδιώματος στην Ελλάδα, την Ίμβρο και το εξωτερικό.


Ξενοφών Τζαβάρας
Κλ. Φιλόλογος – Γλωσσολόγος
Master Γλωσσολογίας

Πηγή: Σύλλογος Ιμβρίων Αθηνών (Ξενοφών Τζαβάρας 2003: "Γλωσσικός θάνατος: η περίπτωση του ιμβριακού ιδιώματος", Ίμβρος 72: 38-39)